D
e vaart zit er goed in!
Omdat Etappe 5 bijna een thuiswedstrijd is en we dus bijna geen reistijd hebben, doen we deze etappe gewoon na schooltijd.
De grens gaat linea recta door het veengebied. Zoektijd hebben we niet. We hebben echter onze wel tijd nodigwant de dagen worden korter. In gewoon wandelen gaat al tijd zitten, laat staan in smoeksen. Maar dat wilden we zelf en ons hoor je dan ook niet klagen.
'Tja, waar begin je je verslag?'
De haringkar [of z'n equivalent] speelde in alle etappes wel een rol.
Zo ook hier: bij viswinkel annex eetcafé 't Mondje,
want de maag moet wel worden gevuld.
[Tussenstation voor de tocht]
Snel koffie of snelkoffie? Het mag allemaal!
Roel z'n auto rijdt ons Emmercompas uit ...
... naar het eindpunt van Etappe 4: GP 165
Rond de boerderij moeten we even klooien,
maar dan gaat het linea recta zuidwaarts.
De grens in beeld. Henk loopt nog net in Nederland. Ik balanceer...
Roel balanceert ook precies óp de grens.
GP 164
De grens loopt rechts in de berm.
Over zo'n geasfalteerd stuk doen we niet moeilijk.
GS 163-VII, met op de achtergrond een berg veen.
Aan Duitse kant wordt er nog ontgonnen [voor de bloementeelt], in Nederland niet meer.
Fijn, zo'n waarschuwing.
En zo loop je daar dan.
Nou ja, lopen...Ik had nogal last van zere voeten.
Kijk, dit is nou een half 'befestigte Fahrbahn'.
Je staat hier in een uithoek van Nederland ...
... in een ongekende woestenij.
Verder maar weer.
Ter hoogte van Barger-Compascuüm.
Het zonnetje maakt al aanstalten [mooi woord trouwens].
Ten zuiden van Barger-Compascuüm.
Vlak boven Zwartemeer komt het weggetje
naar Hebelermeer op onze route.
Je vergeet wel eens dat de camera op automatisch staat en dat bij te weinig licht de flits er bij komt. De omgeving is hier voor reflectie te ver weg, vandaar dat dat donker wordt.
Zonnetje weg, maantje er bij.
Dat hebben we nog niet eerder gehad.
Als je een goede monitor hebt, kun je Roel & Henk nog zien.
We zijn hier vlak boven de grensovergang Zwartemeer.
De hulptroepen in de vorm van Hanneke
hadden we op een eerder moment al ingeroepen.
We zagen haar wel rijden, maar zij zag ons niet staan.
Dat rondrijden duurde even en
uiteindelijk kwam alles toch nog goed. Tot etappe 6!