40

 

Rothenbach -

Posterholt

7 km.

22 maart 2017

 

Voor
dag 2 staan ons 7 kilometer te wachten. Makkie toch?
Voor de een wel. Voor een ander voelt de dag als een plank: stijf!
De hele dag hebben we het gevoel dat we tijd genoeg hebben. Geen haast dus.
Ga maar na: geen reistijd en een korte route. Dus nemen we ruim de tijd voor het 4-sterren-ontbijt dat door Henk is samengesteld. Een gemiddelde B & B zou hiervan spontaan gaan blozen...

We krijgen vandaag niet vaak de grenslijn onder de voeten. Simpelweg omdat bepaalde stukken moeilijk, zo niet onmogelijk te bewandelen zijn. Dat betekent dat we een omweg moeten maken via het wegennet.

Genoeg gekletst!

Ondertussen in de keuken...

Toch maar doen dan. En Henk had niet eens corvee!

Check.

We starten naast restaurant de Hoeskamer van gisteren aan de Rothenbacherweg.

Na 500 m. slaan we af naar de Gitstappermolen pal op de grens.
Het water van de Rode Beek is kraakhelder.

Verder maar weer op de Oude Molenweg richting Etsberg.
Het zonnetje doet goed z'n best.

We maken een praatje met een echte Etsberger in het kader van de rubriek 'De mens aan de grens'.
Dit item is ooit gestart door Roel in Etappe 15.

 

Op de achtergrond de Effelder Waldsee.
De grens loopt hier langs het water.

Op korte afstand volgt een hele serie palen.

Camouflagepaal.


We moeten hier rechts via Vlodrop omdat we anders vastlopen tussen oude rivierarmen van de Roer.
Lopen aan Duitse zijde is ook geen optie.


Lente op de kalender.
De natuur is hier echt verder dan in het noorden.

De omweg via Vlodrop loopt ten einde.

Nog even terugkijken.

Een van de vele momenten waarbij Roel even halt houdt om,
meestal gesticulerend, z'n betoog kracht bij te zetten.
Een vertrouwd beeld.

Ook een vertrouwd beeld onderweg: plastic afdekfolie t.b.v. de asperges.
Wij naderen ondertussen een bosje waar wij de grens weer oppikken.

Blik links. Langs het weiland loopt de grens.

 

Op onze GPS-software stond een pad getekend, dat we nauwelijks konden vinden. Het grenswandelen deed ons weer denken aan de tijden, waarbij we nog wel eens broeken scheurden.

GP 360

Het laatste stuk gaat via de Bakhuisweg naar de grensovergang Posterholt.

De grensovergang vanuit de verte.

En van dichtbij.

GP 356, behoorlijk gehavend en gespalkt.

Eindelijk weer eens een ouderwetse asfaltbotsing.

Komt dat even goed uit: Ons traditionele visje aan het eind van de etappe.
Ondertussen haal ik de auto op en rijden we filevrij naar het noorden.
Bij de Lichtmis sluiten we de 2-daagse officieel af met een lekkere hap.