Grenswandelen.NL - Balanceren op een denkbeeldige lijn

Na krap 5 maanden dendert de Drenthe-Express verder in het Limburgse. We pakken de draad weer op bij die vreemde uitstulping die Nationaal Park De Meinweg heet. We hebben net als de vorige 2-daagse domicilie in de Jägerhof, pal op de grens.
De Meinweg is landelijk bekend vanwege beslissingen die van grote invloed zijn geweest op het landschap: de Staatsmijn Beatrix en de IJzeren Rijn. Ook het voor Nederland unieke terrassenlandschap is duidelijk waarneembaar.

Wij koersen in alle vroegte door het Ruhrgebied en zijn midden op de morgen ter plekke.
Het wandelweer is dik in orde. We overdrijven niet als we zeggen dat de Voetreis naar Vaals inmiddels weer draait als een tierelier.

Nieuw is dat we allemaal zijn uitgerust met kaart- en navigatiesoftware op onze smartphones. Een papieren kaart hebben we niet meer bij ons. We hebben hiervoor geen internetverbinding nodig. Dat is maar goed ook, want in de Meinweg heeft niemand van ons bereik.

Om de ouder wordende grenswandelaars onder ons tegemoet te komen, zijn de routes niet té lang. Maar dan nog vertonen zowel Roel als ondergetekende lichte ongemakken bij het wandelen. Henk daarentegen lijkt nu definitief de rol van 'diesel' van Roel te hebben overgenomen.

We vertonen de foto's (op veler verzoek) weer op de 'oude' manier.
Wel ietsje groter en buiten de bladzijde, maar tóch.

Koffietijd aan de A44, vlak voor knooppunt Neersen.
We hadden net een fikse regenbui achter de kiezen.

We vertrekken vanaf de blokhut bij de Jägerhof.

Dit is de Grensweg, pal op de grens.
Met dit soort bordjes hebben we niet zo veel.

Omdat het vanwege afrasteringen lastig lopen is, nemen we de (hier nog) verharde weg (Stinkesraadweg) die rechts parallel aan de grens op 75m. loopt. Rechts staat onze blokhut.

Nog steeds op de Stinkesraadweg.

We gaan even van de weg af op zoek naar palen.

GP 392 is gauw gevonden.

De app TopoGPS bewijst heel goede diensten.

Omdat we de natuur met de paarden (zie hieronder) respecteren, lopen we over de weg.
Hier zie je iets van het terrassenlandschap.
De paarden lopen links.

Hier dus.

Eén van de weinige hutten die we hebben gezien, vlakbij GP 389.

GP 389. Hier slaan we linksaf en lopen de komende kilometers pal op de grens.

Nog even een statiefoto bij GP 388.

De grens slingert over de weg: dan weer links, dan weer rechts staat een paal.
Overigens zijn we hier helemaal alleen. We zien geen andere wandelaars.

Even de kaart checken.

Apart grensverloop bij GP 383.
Hier gaan we haaks naar rechts over een kommiezenpad.

Dit wordt dus een steeds vaker voorkomende pose.

Roel en Henk staan op het kommiezenpad. Op de voorgrond een diepe wal.

GP 380. We zijn hier in de buurt van wat vroeger het Klooster- en schoolcomplex St. Ludwig was.
Vanaf de jaren 90 heeft hier de Maharishibeweging (transcendente meditatie) zijn domicilie.

De IJzeren Rijn in beeld. Sinds 1991 niet meer in gebruik en dat is te zien.
Ook deels ontmanteld.

België heeft nog steeds recht op een eigen verbinding met het Ruhrgebied.
Op enkele huizen in Vlodrop-Station zien we deze sticker.

Grensrivier de Rode Beek voert het water van het terrassenlandschap af.
Wij lopen op enkele meters, maar dan op de weg.

Dit is het eindpunt. Het is hier een drukte van belang.
Roel heeft altijd meer dan gewone belangstelling voor een visje. Traditie sinds etappe 1.

Dat 'grenzenlos' spreekt ons wel aan.
Achter dit bord gaat restaurant De Hoeskamer schuil, waar we de wandeling culinair afsluiten.

Dat menu was dik in orde.
Later in de blokhut kwamen onze eigen versnaperingen...
Al ruim voor 11 uur trokken wij de stekker er uit!