15

 

Driland - Glanerbrug

19 maart 2005

 

 

 

 

 

'Kortebroekenweer', had de weerman van Radio Oost aan het begin van de week nog gezegd. Een euforische stemming maakt zich dan van grenswandelaars meester. Na de extreme sneeuwval van twee weken eerder zou dan eindelijk de lente zich aandienen. Op Etappe 15 nog wel. Na herhaaldelijk uitstellen zou dan de eerste grenswandeling in 2005 worden afgewerkt: in het voorjaarszonnetje...
Het pakte helaas anders uit. Etappe 15 werd ingezet met regen en temperaturen rond 9 graden. Het zou een grijze dag worden. Lichtpuntje was wel dat het bij de start van de tocht nagenoeg droog was.
 'Kortebroekenweer'. Ik kan het woord voorlopig niet meer horen. En ... er zou eens wat meer straf moeten komen te staan op al te rooskleurige voorspellingen van weermannen en -vrouwen. Waarvan akte!


Op weg naar Henk. Einde van de rondweg in Emmen. Hier duik je op de nieuwe weg naar Ter Apel in het veen en in de mist en de nattigheid.


Roel is ondertussen ook aangeschoven en houdt een heel referaat over z'n nieuwe digitale camera (Canon A75). Na de gebruikelijke snelkoffie van Sjoukje en een paracetamolletje voor Roel gaan we tegen half 9 op pad.


Op de Duitse snelweg A31 wordt de regen serieuzer en het zicht minder.


De start bij Driland.


We steken de drukke verkeersweg over en komen al gauw bij een serie grenspalen.


We blijven de verkeersweg volgen en gaan over de Goorbeek rechtsaf langs de voormalige douanewoningen.


Henk links in Duitsland. Roel rechts in Nederland.
Na de bomenrij begint de Dubbeleweg in Overdinkel.


De Tieker Damm. 'Ssst, wacht eens'! Roel met z'n Samsung in de aanslag.
Henk moet volgende keer z'n kijkertje ook weer meenemen. Al was het alleen maar om Roel aan te vullen.


Grensovergang Tiekerhook. Lekker druk verkeer. Rechts Overdinkel, links Gronau. Omdat ik m'n brood vergeten was, heb ik bij de supermarkt nog wat krentenbolletjes gehaald. Gelukkig kon ik toen met Roel ruilen [broodje kaas tegen een krentenbol en gelijk oversteken!].


Je kon je geld nog wel kwijt worden hier. 


Wij gaan na het plaatsnaambord rechtsaf en vervolgen de Tieker Damm.


We hebben een hele tijd 'gebaand' gelopen, d.w.z. over de verharde weg. Dat gaat vanaf nu veranderen. We klunen naar GP 856.


"Kijk, dit is nou smoeksen!'


GP 855 staat in een droge sloot. We zijn hier vlakbij de Dinkel. Roel voelt z'n nieuwe camera aan de tand.


Roel is lekker in de weer met z'n nieuwe camera. Thema: De Mens bij de Grens! We gaan er nog meer van horen.
We zijn hier bij een nieuwe brug over de Dinkel, gebouwd t.g.v. de grensoverschrijdende LAGA-festiviteiten. Volgens ons is dat een financieel debacle geworden, maar dat terzijde. Henk leest de info op een paneel en poseert dus niet. Hoe dan ook, wéér wordt er een foto aan Roel's thema toegevoegd.


Toverwoord in deze contreien is EUREGIO. Het fietspad is met EUREGIO-gelden aangelegd en gaat langs de Dinkel tot Losser.


Tijd voor de onvermijdelijke soep van Roel, champignonsoep voor de verandering. Wat wil je als grenswandelaar vandaag de dag nog meer? 


Bij vertrek zien we dat er nog een paaltje in de verdrukking is geraakt. We besluiten om langs de Dinkel naar de grensovergang Glane te gaan.


Gevonden: de ultieme lijn in het wegdek bij Glane, beter bekend als asfaltbotsing


Het laatste stuk richting Glanerbrug. De grens is in het maïsveld niet zichtbaar, maar loopt er wel degelijk. Sterker nog, wij balanceren er op!


Midden in de landerijen moeten we opeens op de rem: 60 en geen kilometer harder!
Of: 'Méér mogen er niet in?'


Roel en Henk ploeteren [=smoeksen] voort. Het was hier geloof ik dat Roel zich 'loom' begon te voelen. De inspanning en de lente laten zich wel degelijk gelden!


De Glanerbeek vormt de grens tot aan Glanerbrug.


Deze flinke jongens stonden her en der in de omgeving van de Glanerbeek paraat.


Minder contrast vindt de camera geen probleem. Integendeel, met dit grijze weer worden de foto's veel beter belicht.


Het nummer [848] staat niet op de paal, maar op de brug.
In stereo, want links staat er precies zo een. 


We steken de spoorlijn Enschede-Gronau over en lopen via het perron naar de verharde weg.


Dat hebben we vaker gezien. [Die bordjes dan]


Je blijft prutsen met zo'n camera!


Tsja, en dan komt er aan het eind van een Etappe zo'n moment waarop je alles vergeet en maar een ding wilt: Naar een viskar. In Glanerbrug, vlak voor de grens, staat er ook een. Met schuifdeur. De baas vertelde ons, licht snoevend, dat er elke dag 50 liter nieuwe olie [zonder kleurstoffen] in de pannen gaat. Vandaar dat de gebakken vis er niet zo bruin uitziet, want eigenlijk is dat vervuiling. Olievervuiling dan wel te verstaan.


Iets verder loopt de grens.


Einde verhaal. Tot ziens bij Etappe 16.

naar boven