De Drenthe-Express dendert maar door langs Duits-Nederlandse dreven!
Dit wordt de tweede etappe op Gelders grondgebied. We hebben inmiddels wel steeds meer reistijd nodig. De etappes kunnen dan ook niet te lang worden. In eerste instantie had ik de tocht gepland naar GP 783a, de grensovergang bij de Illebergdiek. Dit zou een wandeling van ong. 17 km. hebben opgeleverd. Ik was in de foute veronderstelling dat we weinig zoektijd zouden hebben i.v.m. de 'rechtheid' van de grens. Maar het blijft natuurlijk wel smoeksen en dat kost nou eenmaal tijd.
Achteraf gezien maar goed dat ik de tocht heb ingekort naar GP 788 [bij cafe Saalmann aan Duitse zijde]. De auto hebben we even verder bij café Pries in het gras bij het bouwland geparkeerd. Op het parkeerterrein van het café werd een en ander overgeladen. Ook een caravanonderdeel van Roel dat hij later op de dag nog wilde ruilen bij Obelink in Winterswijk. Terwijl Roel aan Henk de reden van ruiling omstandig uitlegde, zag ik nog net dat oma van achter het cafégordijn het hele tafereel had gadegeslagen. Met 'Tatort' in gedachten zag ik de politieauto's het terrein al oprijden. We besloten meteen ab zu reisen en een mogelijke confrontatie niet aan te gaan. Dat krijg je van al dat gekijk naar die Krimi's...

Traditiegetrouw beginnen we met de waterstanden van hedenmorgen:

Ons zul je niet horen over het weer: dat was dik voor elkaar!

Hier legt Roel aan Henk omstandig uit  hoe dat precies zit met dat disselslot.
Achter Henk z'n rug gaat oma achter glas schuil...

Zo nader je de grens en ons startpunt. Het douanehokje rechts is niet meer in gebruik. Wij moeten 'stijf' rechts het veld in, maar dit is niet mogelijk, zodat we besluiten om schuin rechts de Kloppendiek te nemen.

Een prachtig weggetje. Hier staan volgens Roel 'knoteiken'. Ik meen ook de term verminking te horen en daar kan ik me wel wat bij voorstellen: de stammen van de bomen zien er niet uit..

Dit is de eerste steen die we tegenkomen.

Verderop zuidwaarts trapt Roel bijna in een mollenklem. Er blijken bij de witte paaltjes heel wat klemmen te zijn verstopt. Dit waren we nog niet eerde tegengekomen.

De jungle van Oost-Gelderland is hardnekkig en onvoorspelbaar.
Je hebt echt het idee dat je in een tropisch regenwoud loopt. Later op de dag had ik dat gevoel ook. [Ik ben er trouwens nooit geweest, dus waar heb ik het eigenlijk over...]

Zo onvoorspelbaar dat je grenspalen bijna over het hoofd ziet. Deze was goed gecamoufleerd.

Roel loopt in Nederland door hoog gras.

Dit is de zuidkant van het Zwilbroeker Veen. De lijnen lopen hier recht en daar houden wij wel van. We krijgen nu een lang stuk voor de kiezen, waarvan het eerste deel gebaand is...

... en waar de nodige bedrijvigheid heerst. We kwamen hier heel wat wandelaars tegen, ook in grote groepen. Dit hadden we ook nog niet eerder op onze tochten meegemaakt.

We kijken op dit bord nog waar de flamingokolonie zich bevindt.
Er nu naar toe kost te veel tijd, wellicht een andere keer.

Even voorbij GP 800.

Dit is het eind van het pad langs het Zwilbroekerveen.

Met een knikje vervolgen we ons spoor verder oostwaarts.

Vlak voor Bungalowpark Seerose krijg je deze knaap te zien, met de G van Gelria.

We lopen hier echt op de grens en we moeten de buik flink inhouden anders raakt die de stroomdraad. De koeien rechts bij de bomen ...

...zien dit natuurlijk niet elke dag.

Verder maar weer.

We hebben ontzag voor de stroomdraden en besluiten die dag meerdere keren te tijgeren.

We lopen hier nog net in NL.

Tijd om de benen te strekken. Maar niet te lang.

Als we even waren doorgelopen dan hadden we kunnen genieten van picknicktafels en zitjes vlakbij GP 793.

Voorbij GP 793 kregen we Ahasveros voor de lens. Hij was nog jong en had waarschijnlijk nog nooit grenswandelaars gezien, vandaar dat hij even bleef zitten om ons eens goed aan te kijken. Wij hadden Ahasveros ook nog nooit gezien en besloten om hém eens goed aan te kijken. Zo stonden we daar geruime tijd, terwijl de camera zijn werk deed.

Grensovergang Vredenseweg, met Henk in het verlengde van de asfaltbotsing.

Een prachtig bos, dat Fürstenbusch.

Oude handwijzer.

De grens is nog steeds een rechte lijn op de kaart.
Maar in het landschap is daar niets van terug te vinden.

Gelukkig, in de verte ontdek ik mijn blauwe Gazelle.
De Albtraum van die 'Tatortpolizisten' is niet uitgekomen.

O ja, ik moest nog even terug om het eindpunt, GP 788, op de foto te zetten.
We kijken terug op een fantastische dag, die nog werd voortgezet bij Obelink. Dit keer daar geen visje van de haringkar, maar een ijsje of een bamiballetje: ook lekker. Tot ziens bij Etappe 21.

naar boven